Slurfje

Toen ik zever jaar werd, kreeg ik van oma van der Vliet een mooi boekje. 'Slurfje is alles vergeten' was de titel. Ik heb het nog steeds. Slurfje is een olijk olifantje en het boekje oogt voornamelijk paars.

Slurfje vergat werkelijk alles. Bijvoorbeeld hoe zijn vrienden eigenlijk heten. Of hoe je kokosnoten moet openmaken. Terwijl hij die uiteindelijk alleen maar tegen de rotsten kapot hoefde te smijten. Maar zelfs dát onthield hij niet.

Je moet weten dat Slurfje altijd het brein was achter zijn leefgroep in de jugnle. Iedereen vaarde blind op de kennis en vaardigheden van Slurf. Des te verdrietiger was het dat Slurf in de steek werd gelaten door zijn geheugen.

Zijn vrienden, vooral de apen, lieten hem langzaam in de steek. Ze konden gewoon niet meer met Slurf overweg. Hij was te vergeetachtig en eigenlijk tot niets meer in staat. Slurfje raake in de vergetelheid: hij werd vergeten.

Soms voel ik me een beetje als Slurfje. Ik ben niet alleen het brein achter de goede gang van zaken in het Huize Fischer - nee, ik raak ook in de vergetelheid. Toen dit weblog werd aangemaakt is men zelfs vergeten mijn naam bij te schrijven in de rij van huisbewoners. En erger: de naam van Hester komt zelfs twee keer voor in het rijtje. Met haar heb ik nota bene onze nog geen eens kennis gemaakt.

Tja, dan voel ik me als Slurf.

Enfin. Ik hoop op beter. En iets met een snuit en 'het verhaaltje uit'.